OATH AGAINST MODERNISM

Oath Against Modernism

PRAYERS

Saint Pius X, Motu Próprio "Sacrórum Antístitum", 1st September, 1910

11/22/20254 min read

“Ego, N..... fírmiter ampléctor ac recípio ómnia et síngula, quæ ab inerránti Ecclésiæ magistério definíta, adsérta ac declaráta sunt, præsértim ea doctrínæ cápita, quæ hujus témporis erróribus dirécto adversántur.

Ac primum quídem: Deum, rerum ómnium princípium et finem, naturáli ratiónis lúmine “per ea quæ facta sunt” [cf. Rom 1, 20], hoc est, per visibília creatiónis ópera, támquam cáusam per efféctus, certo cognósci, adeóque demonstrári étiam posse, profíteor.

Secúndo: extérna revelatiónis arguménta, hoc est facta divína, in primísque mirácula et prophetías admítto et agnósco támquam signa certíssima divínitus ortæ Christiánæ religiónis, eadémque téneo ætátum ómnium átque hóminum, étiam hujus témporis, intelligéntiæ esse máxime accommodáta.

Tértio: firma páriter fide credo Ecclésiam, verbi reveláti custódem et magístram, per ipsum verum átque históricum Christum, cum apud nos degéret, próxime ac dirécto institútam eandémque super Petrum, Apostólicæ hierarchíæ Príncipem, ejúsque in ævum successóres ædíficatam.

Quárto: fídei doctrínam ab Apóstolis per orthodóxos Patres eódem sensu eadémque semper senténtia ad nos úsque transmíssam, sincére recípio; ideóque prorsus rejício hæréticum comméntum evolutiónis dógmatum, ab uno in álium sensum transeúntium, divérsum ab eo, quem prius hábuit Ecclésia; paritérque damno errórem omnem, quo, divíno depósito, Christi Sponsæ trádito ab eáque fidéliter custodiéndo, suffícitur philosóphicum invéntum, vel creátio humánæ consciéntiæ, hóminum conátu sensim efformátæ et in pósterum indefiníto progréssu perficiéndæ.

Quínto: certíssime téneo ac sincére profíteor, fidem non esse cæcum sénsum religiónis e látebris subconsciéntiæ erumpéntem, sub pressióne cordis et inflexiónis voluntátis moráliter informátæ, sed verum assénsum intelléctus veritáti extrínsecus accéptæ “ex audítu”, quo nempe, quæ a Deo personáli, creatóre ac Dómino nostro dicta, testáta et reveláta sunt, vera esse crédimus, propter Dei auctoritátem summe verácis.

Me étiam, qua par est, reveréntia subjício totóque ánimo adhǽreo damnatiónibus, declaratiónibus, præscríptis ómnibus, quæ in Encýclicis lítteris “Pascéndi” et in Decréto “Lamentábili” continéntur, præsértim circa eam quam históriam dógmatum vocant.

Idem réprobo errórem affirmántium, propósitam ab Ecclésia fidem posse históriæ repugnáre, et Cathólica dógmata, quo sensu nunc intelligúntur, cum verióribus Christiánæ religiónis origínibus compóni non posse.

Damno quóque ac rejício eórum senténtiam, qui dicunt christiánum hóminem eruditiórem indúere persónam dúplicem, áliam credéntis, áliam histórici, quási líceret histórico ea retinére, quæ credéntis fídei contradícant, aut præmíssas adstrúere, ex quibus consequátur, dógmata esse aut falsa aut dúbia, modo hæc dirécto non denegéntur.

Réprobo páriter eam Scriptúræ sanctæ dijudicándæ atque interpretándæ ratiónem, quæ, Ecclésiæ traditióne, analogía fídei et Apostólicæ Sedis normis posthábitis, rationalistárum comméntis inhǽret, et críticem textus velut únicam supremámque régulam haud minus licénter quam temére ampléctitur.

Senténtiam prætérea illórum rejício, qui tenent, doctóri disciplínæ históricæ theológicæ tradéndæ aut iis de rebus scribénti seponéndam prius esse opiniónem ante concéptam sive de supernaturáli orígine Cathólicæ traditiónis, sive de promíssa divínitus ope ad perénnem conservatiónem uniuscujúsque reveláti veri; deínde scripta Patrum singulórum interpretánda solis sciéntiæ princípiis, sacra quálibet auctoritáte seclúsa, éaque judícii libertáte, qua profána quǽvis monuménta solent investigári.

In univérsum dénique me alieníssimum ab erróre profíteor, quo modernístæ tenent in sacra traditióne nihil inésse divíni, aut, quod longe detérius, pantheístico sensu illud admíttunt, ita ut nihil jam restet nisi nudum factum et simplex, commúnibus históriæ factis æquándum: hóminum nempe sua indústria, solértia, ingénio scholam a Christo ejúsque Apóstolis inchoátam per subsequéntes ætátes continuántium. Proínde fidem Patrum firmíssime retíneo et ad extrémum vitæ spíritum retinébo, de charísmate veritátis certo, quod est, fuit erítque semper in “episcopátus ab Apóstolis successióne” (Irenǽus Lugdunénsis, Advérsus hæréses, lib. IV., c. 40 n. 2); non ut id teneátur, quod mélius et áptius vidéri possit secúndum suam cujúsque ætátis cultúram, sed ut “númquam áliter credátur, númquam áliter” intelligátur absolúta et immutábilis véritas ab inítio per Apóstolos prædicáta (Tertullianus, De præscriptióne hæreticórum, c. 28).

Hæc ómnia spóndeo me fidéliter, íntegre sinceréque servatúrum et inviolabíliter custoditúrum, núsquam ab iis sive in docéndo sive quomodólibet verbis scriptísque deflecténdo. Sic spóndeo, sic juro, sic me Deus ádjuvet et hæc sancta Dei Evangélia”.

Saint Pius X, Motu Próprio "Sacrórum Antístitum", 1st September, 1910